Wat doet diabetes met relaties
‘Cooper ruikt het als ik te laag zit’
Cooper (9) is een teckel. Hij is getraind om de hypo’s en hypers van zijn baasje Kelsey Vlug (28) te herkennen en haar te waarschuwen. Kelsey: ‘Ik heb sinds mijn zesde diabetes type 1. Ik ben slecht instelbaar, heb vaak hypo’s en hypers die ik lang niet altijd tijdig opmerk. Dat knaagde aan mijn zelfvertrouwen. Mijn hond Cooper die altijd meeging als ik hardliep, liep vaak precies voor mijn voeten. Mijn internist vertelde dat Cooper misschien wel mijn hypo’s en hypers rook. Ik informeerde bij Stichting HERO in Assen, een opleiding om honden tot Diabetic Alert Dog of diabeteshond te trainen. Een teckel hadden ze nog niet eerder als diabeteshond gezien, maar ik had zo veel vertrouwen in Cooper, dat hij de training mocht volgen. Als ik een hypo had, kauwde ik op een watje, en dat vroor ik in. Hetzelfde deed ik als ik een hyper had. Zo leerde Cooper de geuren feilloos te herkennen. Bij een hypo waarschuwt hij me door met zijn snuit tegen mij te duwen. Bij een hyper trekt hij met zijn bek aan een halsbandje dat om mijn enkel zit. Ik werk inmiddels zelf als kynologische instructeur bij Spin en Kwispel. Cooper gaat nog steeds met mij mee. Dat geeft zelfvertrouwen. Ik durf ook weer in de auto.’
‘Ze begon om van alles te lachen’
Daan Wegdam (18) is de zoon van Anke (52). Anke is docent pedagogiek in Amersfoort, zij heeft diabetes type 1 sinds 2011. Daan woont thuis, studeert in Tilburg. ‘Mama zorgt goed voor haar diabetes’, zegt Daan. ‘Ze spuit als ze gaat eten, als ze te hoog zit en voor het slapengaan. Ik merk het aan haar als ze tegen een hypo aan zit. Dan vraag ik hoe het gaat en of ze al gemeten heeft. Of ik zeg: “Mam, pak even een ranja”. Als ze te laag zit, en er gaat thuis iets fout, is ze geïrriteerd. Dan moppert ze op mij en mijn broertje. Te lage suikers heeft ze meestal na een drukke werkdag. Misschien zou ze wat minder moeten werken. Vijf maanden geleden zat ze voor haar doen uitzonderlijk laag. We zaten aan de keukentafel te eten en toen sprak ze ineens heel gek. Ze kwam niet op sommige woorden, begon om van alles te lachen. Dat was echt extreem. Ze wilde met haar vork in het eten prikken, maar ze prikte er steeds naast. Toen heeft mijn broertje, die ook diabetes heeft, het prikapparaatje gepakt. Ze bleek veel te laag te zitten: 2 mmol/l. Ik heb haar ranja gegeven. Al ben ik omringd door diabetes, ik maak me geen zorgen, maar ik let er wel op bij allebei. Voor mezelf vind ik het niet zo erg.’
‘Diabetes heeft veel impact gehad’
Pepijn de Haan (47) en Willeke Mulder (46) zijn dertig jaar samen en hebben twee kinderen. ‘We kennen elkaar sinds de middelbare schooltijd’, vertelt Pepijn. ‘Willeke heeft sinds haar elfde diabetes type 1. Ze is een extreme diabeet. Ze voelt haar hypo’s niet aankomen, heeft vaak te lage suikers. Haar eerste hypo vergeet ik niet meer. Ze lag met stuiptrekkingen op de grond, daarna is ze vaker out geweest. Diabetes heeft behoorlijke impact op ons leven gehad. Ik was schipper en veel van huis. We konden een woning met een inpandig café kopen. Dat leek ideaal, omdat Willeke uit een horecafamilie komt. Zo kon ik blijven varen en kon Willeke in het café werken. Maar een café betekent dat je ’s avonds werkt, en in de weekenden. Ze maakte lange uren, ook al sprong ik ’s avonds bij. Zeven jaar hebben we zo geleefd. Het bleek geen goed ritme voor Willleke’s suikers! Ze had al zoveel hypo’s en er kwamen er steeds meer bij. Het was gekkenwerk! Willeke was juist gebaat bij rust en structuur. We verkochten het café en ik nam afscheid van mijn werk als schipper. Inmiddels zijn we vijftien jaar verder en werk ik alweer een tijd bij de provincie. Willeke heeft sinds 2012 een sensor. Die geeft tijdig aan wanneer ze te laag zit. Dat maakt ons leven een stuk rustiger.’