Diabetes en vakantie: het verhaal van Cas
Cas: “Geen tasje, geen avontuur.”
Op reis gaan met diabetes type 1, wat komt daarbij kijken? In dit artikel neemt Cas u mee op reis naar West-Terschelling om zijn ervaring te delen over reizen met diabetes type 1. Een ziekte of aandoening mag je leven niet ontregelen.
Geen back-up
We fietsten van Formerum naar West-Terschelling. Het is nazomer 2021 en een prachtdag. Onderaan de Brandaris stopte we en liepen vervolgens met de fietsen aan de hand de Torenstraat in. Lekker, lunchtijd! Juttend langs de winkeltjes op naar Paviljoen de Walvis. Geen vuiltje aan de lucht totdat ik in een beweging de canule van mijn buik eraf riste. De Insulinetoevoer stopte. Ik had geen pen, geen back-up, wel ellende.Stom stom stom
Op dat moment “speel je de hoofdrol in een film waar je niet in wilt spelen” – zo omschrijf ik het hebben van een chronische ziekte en de situaties waarin je belandt, zoals deze. Van blauwe luchten naar donkere onweerswolken. Van 0 naar 100 in een tel. Wat een leuke dag had moeten worden, was niet zo jubelend meer als bij vertrek. Terug. Iemand moest wel. Want ik had geen reserve-canule bij me. Niet aan gedacht, in andere setting, niet op het vizier, stom-stom-stom. Het zelfverwijt meldt zich. En dit was in 17 jaar natuurlijk niet de eerste keer dat ik iets vergat, verloor of iets had laten liggen.Flitsend tasje
Het was een druppel, want niet alleen ik, de hoofdrolspeler, baal en ondervind er last van, maar ook de omgeving die er altijd deelgenoot van is. Met liefde en zoveel geduld, maar zo vaak machteloos aan de zijlijn toekijkend. De maat was vol. Vrouw en dochter zeiden met gebiedende wijs en snijdende blik: “Blijf hier!”. Ik keek toe hoe ze ietwat stampvoetend een winkel binnenliepen om vervolgens, met wat later mijn nieuwe beste vriend bleek te worden, naar buiten te komen. En o ja, ik moest eraan wennen. Zachtjes uitgedrukt. Maar sindsdien is dit flitsende tasje met reserve hulpmiddelen, heilig. Ik neem het mee als ik verder van huis ga. Ze vragen ernaar. “Geen tasje, geen avontuur.”
Strip door Bob op ’t Land, maandelijkse strip voor Diabetes+ Type 1 diabetes neemt geen vakantie
De moraal van het verhaal. De (mentale) impact van deze onzichtbare ziekte is groot en ’t zit in alles! Je moet er 24/7 en 365 dagen per jaar rekening mee houden. Het is een rode draad door iemands dagelijkse leven en dat van hun naasten die in onzichtbaarheid de klappen vangen als het even niet zo lekker gaat. Zij zijn de beste supporters en krijgen het niet altijd zo terug. En toch staan ook zij 24/7, het hele jaar door, aan. Type 1 diabetes neemt tenslotte geen vakantie. Mijn tip is dan ook: geef vóórál je partner, je vader, je moeder, je diabuddy of wie dan ook een groots compliment als die er altijd voor je is: bij helderblauwe luchten, maar ook als het even stormt.Cas is oprichter en directeur van Stichting Diabetes+. en zet zich, samen met meer dan 100 vrijwilligers, dagelijks in voor een betere kwaliteit van leven voor mensen met type 1 diabetes en iedereen eromheen. Cas kreeg zijn diagnose type 1 in 2006. Het inspireerde hem om in 2020 een goede doelen stichting te starten met met als missie het beste uit een leven met type 1 diabetes te halen.
