Leven met absorberend verband

De medische aanleiding kwam aan de oppervlakte in mei 2014, een maand na zijn 65e verjaardag. Arie Vermaas moest vaak plassen en maakte daarvoor een afspraak met de huisarts. De PSA-waarde bleek iets te hoog, waarna een bezoekje aan de uroloog werd gepland. Deze constateerde dat zijn prostaat voor zo’n 80 procent uit kankercellen bestond. “Het voelde als een donderslag bij heldere hemel”, aldus de kersverse pensionaris.

Rollercoaster

Wat volgde was een rollercoaster van gebeurtenissen. Twee maanden na de diagnose werd hij geopereerd, een operatie met bijzonder veel complicaties. Dat maakte de opnameduur extra lang en zwaar. Aansluitend duurde de herstelperiode ook langer dan gebruikelijk. Gelukkig was er positief bericht na de operatie: er bleken geen uitzaaiingen te zijn. Negatieve consequenties waren er echter ook. Niet alleen incontinentie en impotentie, ook klachten als hoofdpijn, vermoeidheid, lusteloosheid en neerslachtigheid hielden aan en brachten zijn leven in onbalans.

Een half jaar na de operatie meldde hij zich aan bij het Helen Dowling Instituut. “Dit instituut probeert mensen met kanker te helpen door middel van psychologische ondersteuning”, legt hij uit. “Ik heb daar een tiental gesprekken gevoerd met een psycholoog. Mijn leidraad, het hebben van controle en de regie over mijn leven, was weg. Die werkelijkheid bracht mij enorm uit balans. Ik moest leren loslaten en leven in het hier en nu. Mijn nieuwe fysieke conditie accepteren, uitgaan van de resterende mogelijkheden en zoveel mogelijk plezier proberen te beleven aan wat nog wél kon.”

Complicaties

In september 2015 deden zich echter opnieuw medische complicaties voor. Een stijgende PSA-waarde leidde tot een dertigtal bestralingen. Het waren behandelingen van een kwartier, waarvoor Arie zich meerdere malen per week in het ziekenhuis moest melden. In de weken erna kampte hij opnieuw met flinke vermoeidheid, lusteloosheid en depressieve gevoelens. Het duurde enkele maanden om weer tot een acceptabel niveau op te krabbelen. Maar dan waren er nog altijd die incontinentie en impotentie.

“Aan mijn impotentie was niets te veranderen, dat was wel duidelijk. Maar de incontinentie zou wellicht kunnen worden opgeheven door mijn specialist in het ziekenhuis. Poliklinisch onderging ik een soort technisch-mechanische ingreep aan de plasbuis, echter zonder noemenswaardig resultaat. In overleg met de uroloog kwam vervolgens de mogelijkheid tot het plaatsen van een suprapubische katheter aan de orde. Dit is een rechtstreeks door de buikwand in de blaas geplaatste verblijfskatheter. De operatie mislukte op niet mis te verstane wijze. Met de katheter werd door de blaaswand de darm aangeprikt, een potentieel levensbedreigende situatie die mij weer ernstig ziek maakte. Een uiterst zorgvuldige behandeling in het ziekenhuis met o.a. antibiotica, blaasspoelingen en pijnstilling bracht mij na enkele weken weer een beetje op de been.”

Toekomst

Hij is een levend voorbeeld van iemand die veel door heeft gemaakt en in staat is gebleken om terug op te krabbelen. “Ik heb gewerkt naar een situatie waarbij ik verder kan leven met hulpmiddelen en zo min mogelijk problemen”, aldus Arie. “Anderen die in een dergelijke situatie komen zou ik willen adviseren om niet de moed te verliezen. Het is niet makkelijk. Maar probeer er achter te komen waarmee je het beste geholpen bent en daar vervolgens via bedrijven en instanties naartoe te werken. Dan krijg je goed materiaal, dan is er volledige vergoeding en valt er met je aandoening te leven. En houdt verdere medische ontwikkelingen in de gaten. Wie weet hoe die ontwikkelingen je kwaliteit van leven in de toekomst verder kunnen verbeteren.”